Dwa pierwsze style architektury greckiej ukształtowały się w okresie archaicznym (VIII w p.n.e.), trzeci zyskał popularność w okresie hellenistycznym. Wszystkie trzy style przy wspólnych zasadach mają jednak cechy własne, odrębne
Styl dorycki – bryła świątyni: surowa, dostojna, poważna
Odznacza się wielką prostotą i oszczędnością środków wyrazu
– kolumny przypominają kolumny egipskie, zwane są protodoryckimi. Od nich zapewne biorą swój kształt
– nie mają bazy, trzon jest ostro żłobkowany, głowica składa się z poduszki i płyty – kostki
– fryz składa się z metop (pól wypełnionych rzeźbą) i tryglifów (potrójnych pionowych żłobkowań)
Przykład: Partenon – świątynia Ateny na Akropolu w Atenach
Styl joński – lżejszy w proporcjach, rozmaitość rozwiązań, smuklejsze kolumny, dekoracyjny, lekki, elegancki. Formy schematyczne, suche splatają się tutaj z organicznymi, miękkimi
– kolumna z bazą o tępym żłobkowaniu
– głowica w kształcie ślimacznic, zwojów (wolut)
– fryz ciągły
Przykład: Archetion, Świątynia Nike na Akropolu
Styl koryncki – podobny do jońskiego, reprezentacyjny, ozdobny, bogaty
– głowica kolumny uformowana jest na kształt stylizowanych liści akantu
Przykłady: pomnik wotywny Lizykratesa, olimpiejon w Atenach
Wszystkie trzy style mają podobną konstrukcję, plany świątyń, te same części. O oryginalności stanowią odrębne proporcje, odmienny stosunek konstrukcji do dekoracji. W stylu doryckim piękno wynika z czystych, szlachetnych proporcji, w pozostałych polega na większej rozmaitości w kształtach elementów. W każdym z nich występują określone powiązania między wielkościami poszczególnych detali, obliczone jednostką miary – modułem.
